Szał.

                 Cichy szmer, głośny gwar... Pośpiech, spowolnienie... Tłumy, pustka...

Stojąc na środku chodnika, czując jak powoli przemakasz. masz w głowie tylko to. 

Jeden oddech, drugi... Organizm nie chce się poddać, choć Twoim zdaniem - powinien. 

Przechodnie mijają Cię, bezczelnie gapiąc się na to jak wyglądasz. I nikomu, absolutnie nikomu nie przychodzi do głowy, że może to wcale nie Twój wybór. 

Czujesz jak Twoje dłonie drżą. Jak słone krople łez, mieszają się z kroplami deszczu. 

Czujesz dotyk...

Odwracasz się z gwałtownością, o jaką się nie podejrzewałaś. Obok stoi mężczyzna, z zatroskanym spojrzeniem. 

Ty widzisz w nim jednak tylko jedno - zło. 

Cofasz się o krok, On zaskoczony unosi brwi, a jego wyciągnięta dłoń nadal "wisi" w powietrzu.

-Hej? W porządku? - Słyszysz Jego głęboki i kojący głos i masz ochotę wpaść w Jego ramiona i płakać. Miast tego, odwracasz się na pięcie i uciekasz przed siebie. 

                Wpatrujesz się w białą, szpitalną ścianę. 

• Jesteś tu, bo zostałaś zgwałcona. 
• Jesteś tu, bo pochorowałaś się po tym,  jak cała przemokłaś. 
• Jesteś tu, bo masz depresję. 

                Nikt nie może Cię dotknąć. Nikt nie może się zbliżyć. 

Wciąż uparcie milczysz, a jedyne na co masz ochotę to silne ramiona brata, który:

• po dwóch dniach, 
• po podróży na złamanie karku,
• po grubej awanturze ze swoim pracodawcą,

wpada do Twojego szpitalnego pokoju. Wtedy On, jako pierwszy może Cię objąć. 

I wtedy znowu zaczynasz płakać.
I mówisz. 

Opowiadasz o tym, jak zostałaś pozbawiona cnoty. 

Opowiadasz o tym, jak została poczęta Twoja córka. 

• I nie masz pojęcia, że nigdy jej  nie wychowasz, bo zrobi to Twój  brat. 
• I nie masz pojęcia, że kiedyś to właśnie On, znajdzie jej ojca. 
• I nie masz pojęcia, że pierwszy oddech Twojej córki, będzie Twoim ostatnim. 

Po latach, Szelma wraca.

Szelma wraca z nigdy nie skończoną historią. 

Tak drogie Panie, historią, która wbrew pozorom ma siatkówkę w tle.