Przerażenie.

                 Twoje dłonie delikatnie muskają aksamit pościeli, między palcami czujesz materiał tak delikatny, jak delikatna wydawałaś się sobie sama, jeszcze tak niedawno.

• Byłaś dziewczynką. 
• Małą dziewczynką.
• Żyjącą w idylli dziewczynką.

Teraz stałaś się kobietą, w pełni świadomą. Kobietą, która wie czego chce od życia. Chce żyć dla swojego dziecka, chce pilnować - by Jego życie, było wspaniałe i pełne. Wypełnione po brzegi miłością, którą nosisz w sobie.
             Wstajesz powoli i przyglądasz się swojemu odbiciu w lustrze zawieszonym na drzwiach szafy, Twój brzuch już lekko zaokrąglony, oczy wyrażające niezmierną czułość, kiedy to właśnie na nim skupiasz swoje spojrzenie, dłonie które przestały w końcu drżeć na myśl o wyjściu z domu na samotny spacer.
Naciągasz na siebie szlafrok i schodzisz na dół, gdzie już urzęduje Twoja mama, całujesz ją w policzek i siadasz przy kuchennym stole by napisać się herbaty.

-Pamiętasz o urodzinach Michała? - Rzuca Twoja matka, a Ty oderwana od swoich myśli uśmiechasz się szeroko.

-Jasne. Nawet mam prezent! - Twoja rodzicielka kręci tylko głową, zna doskonale Ciebie, jak i Twojego brata i chyba już wie, że nie ma co liczyć na zwykły prezent w postaci kompletu pościeli.


           Goście Twojego brata, kręcą się po salonie. Śmieją w mniejszych grupkach, wznoszą toasty, w końcu decydujesz się że już pora, podchodzisz do odtwarzacza DVD i w porozumieniu ze swoją bratową, prosicie o ciszę. Ta zalega już po chwili, a Ty przyciskasz "play" na pilocie.
Na ekranie pojawia się film, jego tytuł brzmi:  
" Nigdy nie opublikowane materiały o Michale Winiarskim. "
Czujesz na sobie wzrok swojego brata i uśmiechasz się szeroko w Jego stronę.
Co chwilę ludzie dookoła wybuchają śmiechem, widząc Michała z miską Oliwierowej owsianki na głowie, albo słysząc Jego dziki śpiew pod prysznicem.

-Najlepszego braciszku! - Krzyczysz po zakończeniu filmu, na co zostajesz nagrodzona gromkimi brawami.

-Dobrze, że ja nie mam takiej siostry! - Słyszysz gdzieś obok, łamaną angielszczyznę. Odwracasz się w stronę kolegi Michała.

-Przyznaj że mu zazdrościsz! - Młody chłopak uśmiecha się szeroko.

-Wcale nie, wtedy nie mógłbym Cię podrywać. - Jego pewność siebie Cię peszy, odwracasz się przodem do niego i naumyślnie naciągasz lekko bluzkę prezentując swój niewielki jeszcze, ale wszystko mówiący brzuszek. Teraz to on się peszy.

-Ja... - Śmiejesz się pod nosem i odchodzisz, zostawiając go samego.


           Dochodzi północ, siedzisz na kanapie pomiędzy Mariuszem, a Michałem i słuchasz ich przekomarzań. Śmiejesz się do rozpuku.
I wtedy się dzieje... Coś - co jest zupełnie nie na miejscu. Jedna z Twoich dłoni ląduje na brzuchu, druga na dłoni Michała.
-Michał, Amelka... - Twój brat patrzy na Ciebie zaskoczony.
-Karina, nie możesz wiedzieć czy to dziewczynka... To za... - Urywa po podąża za Twoim wzrokiem. Na kanapie w miejscu gdzie siedzisz, między Twoimi nogami tworzy się czerwona plama. -DAGMARA!

Krzyk Michała, sprawia że zamierasz. Widzisz co dzieje się wokół Ciebie, widzisz panikę na twarzach zgromadzonych. Sama jesteś w stanie myśleć tylko z swoim dziecku.
Tylko o swojej córeczce i mimo że Michał twierdzi że nie możesz wiedzieć, Ty wiesz.
Boisz się. Boisz się bardziej niż tamtej nocy.
Twoje myśli nie potrafią przepuścić do siebie nic więcej, prócz modlitwy:

• Boże, nie odbieraj mi mojej siły.
• Boże, nie odbieraj mi największego szczęścia w moim życiu.
• Boże, nie zabieraj mi mojego dziecka!

Śmierć dziecka, zabija. 
Śmierć każdego pacjenta zabija część lekarza. 
Śmierć małego pacjenta zbija podwójnie.
Nie idź na medycynę, bez stalowych nerwów.